Daar zit ik dan. In het vliegtuig naar Marrakech, Marokko. Mijn reis gaat naar Tamraght, een klein dorpje naast het wat bekendere kustplaatsje Taghazout. Het is een surfdorp en dat is ook de reden waarom ik er heen ga.
Ik wil leren surfen en ik wil rust. Door die twee kernwoorden in te tikken op google vond ik de site van Solid Surf House en ik was serieus meteen enthousiast. Eerst dacht ik aan Frankrijk of Spanje, dus dit was wel een verrassende wending. Het huis zag er mooi uit, het lag binnen mijn budget en er was yogales. Check!
Na een goede vlucht ga ik met de taxi van Marrakech naar Taghazout. Tijdens de rit keek ik mijn ogen uit. Eerst vanwege de verkeersgekte, volgeladen brommertjes, rechts inhalen en fietsers op 100km wegen. Later vanwege het prachtige binnenland inclusief zonsondergang.
Eenmaal bij het surfhuis werd ik vriendelijk ontvangen. Ik ben meteen in het zwembad gesprongen en heb de eerste mensen ontmoet. Er heerst een relaxte sfeer. Je kan in de woonkamer poolen of een filmpje kijken. Buiten zijn hangmatten, ligbedden en een grote eethoek. Daar krijg je iedere dag ontbijt en 5 x per week diner voorgeschoteld. De lunch pak je zelf en gaat mee in een koelbox naar het strand.
De dagen hadden een fijn ritme. ’s Ochtends om acht uur (of 10 over 8 als er iets teveel geborreld was) verzamelden alle ochtendkoppies zich op het dakterras voor een les yoga. Een heerlijke manier om wakker te worden vond ik. Daarna aanschuiven in de eethoek voor een welverdiend ontbijt, waar de kok met een glimlach een pannenkoek of ei voor je bakt. Tijd om uit te buiken is er niet, want de surfinstructeurs staan al te toeteren om naar het strand te gaan. Op naar de surfles!
De eerste les was echt te gek. Ik stond bol van de spanning en kon niet wachten om het surfen te leren. Na de warming up en pop-up oefeningen was het zo ver. Mijn eerste poging in de witte golven! EN HET GING GOED, IK STOND! Wel met behulp van een duwtje, maar ik stond!
Er volgden heel wat zoutspoelingen bij volgende pogingen, maar ik vond het heerlijk. Het hoort er allemaal bij. En na wat zonnen op het strand gingen we weer terug naar het huis. De volgende dagen zou ik nog wel ontdekken hoe zwaar surfen is. Eerst ontspannen bij het zwembad terwijl de kok al bezig is met een heerlijke maaltijd voor te bereiden. Vakantie!
De andere dagen vulden zich naast het surfen met een excursie naar Paradise Valley, uit eten gaan, struinen over de markt, goede gesprekken, bbq-en, salto’s in het zwembad en een vrij bijzondere hammam. Dat bleek in te houden: op een tegeltjes vloer liggen en veel te hard gescrubt worden op je net verbrande huid. Niks geen schuimbubbels en zachte handdoeken. Hahaha. Het vrouwtje lachte gelukkig wel heel lief.
De laatste dag was een fantastische afsluiter. Dit keer reden we naar een strand in de woestijn. Surfplanken op het dak, muziek aan en met vierwielaandrijving crossen door het zand, te gek!Toen we aankwamen was er helemaal niemand, behalve een schaapsherder met zijn kudde en tientallen vogels. Ik ben het strand opgerend. Wat een ruimte, ik voelde me vrij. Snel mn wetsuit aan en weer oefenen in de zee. Het ging een stuk beter dan de vorige dag en ik kon beginnen met bochten oefenen.
Als kers op de taart nodigde een surfleraar me uit om bij zijn familie te eten. Prachtige kans om meer van het Marokkaanse leven te zien dacht ik. Dus een paar uur later zat ik in een lange jurk met een sjaal over mijn schouders (beetje integreren) bij hem achterop de brommer. Het huisje was klein, primitief en ontzettend warm (leuk zo’n sjaal). In het arabisch stelde ik me voor aan iedereen. Verder was het handen en voeten werk en vooral veel glimlachen. Zijn zusje liet me foto’s zien en we oefenden wat met haar engels. Na zonsondergang gingen we eten, het was ramadan dus de hele tafel was rijkelijk gevuld. Soep, yogurtdrank, vis, broodjes en nog meer vis. Ik zat ontzettend vol. Over de Marokkaanse gastvrijheid is trouwens niks gelogen, want daarna wilde zijn moeder ook nog een tajine voor me koken.
Gelukkig en een tikje ontroerd door de belevenis ging ik weer met hem terug naar het surfhuis.En met diezelfde emoties zat ik de volgende dag in de bus terug naar het vliegveld. Wat een mooi avontuur. Ik heb hele fijne mensen ontmoet, kennis gemaakt met surfen en yoga en een nieuwe cultuur ontdekt.
Wie weet ga ik nog een keer, maar dan wat langer dan 8 dagen. En met wat meer conditie!
Deze blog is geschreven door gastblogger Bernike Meijer.
